นอกลู่ "หรือ" นอกทาง กับ ATV with ME.......!

ทริปนี้....เป็นทริปที่ไม่ได้ตั้งใจเท่าไหร่....ไปแบบงงๆ ขับแบบอึนๆ แต่ความสุขไม่ได้อยู่ตรงที่เสียเงิน!

ชีวิตของเรามันเหมือนการนั่งต่ออะไรสักอย่าง ต่อไปเรื่อยๆ จะต่อยาวแค่ไหนก็ได้..........
ตอนแรกเรายังไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไรกันแน่ และมันจะออกมาเป็นรูปอะไร ตัวอะไร แต่ถ้าสิ่งที่เรานำมาต่อมันมากพอที่จะถ่ายรูปได้ เราจะเริ่มเห็นภาพนั้นแบบรางๆ และถ้าสิ่งที่เราต่อมันมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ ภาพนั้นมันอาจเป็นภาพที่ชัดเจนมากขึ้น....!

ทริปนี้มันไม่มีแพลนอะไรเลย ก็อย่างที่บอกเป็นทริปที่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ สืบเนื่องมาจากเรามีแพลนว่าจะขึ้นอมก๋อยวันที่ 21 ตุลาคม แต่เราจะต้องเดินทางไปถึงก่อน 1 วัน เพื่อเตรียมตัว เตรียมใจ แต่เหมือนมีเหตุให้ต้องเดินทางไฟลท์เช้าเพราะการบินไทยเหลือไฟลท์เช้าที่ราคาค่อนข้างดีหน่อย ก็เลยจัดการจองทันที และเวลาในช่วงบ่ายเหลือค่อนข้างเยอะ และบวกกับเราเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบอยู่นิ่งๆซะด้วยสิ ก็เลยตัดสินใจไปลองขับ ATV เป็นระยะเวลา 3 ชม.
^
^
และนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้!

สถานที่ : เดอะพีค ห้วยตึงเฒ่า จ. เชียงใหม่ (ห่างจากตัวเมืองประมาณ 15 กิโลเมตร) ใช้เวลาเดินทางจากตัวเมืองเชียงใหม่ประมาณ 30 นาที 

ระดับของแต่ละทาง :  
    Jungle Excursion (ขับสบายๆ สำหรับครอบครัว) 1200 บาท/คน

• เวลาขับ ATV : 1 ชั่วโมง
• ระยะทาง : 10 กิโลเมตร
• ระดับความยาก : ง่าย

     Jungle Trail (สำหรับทุกวัย) 2200 บาท/คน

•  เวลาขับ ATV : 2 ชั่วโมง
• ระยะทาง : 20 กิโลเมตร
• ระดับความยาก : ง่าย

     Triple-X (เน้นความมันส์ เส้นทางมีความยากและท้าทาย) 3200 บาท/คน

     ซึ่งเราขับระดับนี้

• เวลาขับ ATV : 3 ชั่วโมง
• ระยะทาง : 30 กิโลเมตร
• ระดับความยาก : ยาก

         เส้นทางออฟโรด 100%

บางคนบอกว่าการไปพักผ่อนต่างจังหวัด เป็นการผ่อนคลาย เราว่าจริงๆธรรมชาติของคนเราเป็นคนที่ขี้เบื่อ เบื่ออะไรเดิมๆ ซ้ำๆ จริงรึเปล่าก็ไม่รู้ ลองถามตัวเองดูว่าจริงไหม (อย่าหลอกตัวเองนะ) อาจเป็น 1 ใน 2 ก็ได้ที่เป็นแบบนี้ แต่เราคนหนึ่งละที่โค ตะ ระ เบื่อเลย เบื่อที่ต้องอยู่แต่ห้องในสี่เหลี่ยม เบื่อที่ต้องได้ยินเสียงอาจาร์ยจากไมโครโฟน เบื่อที่จะต้องเพ่งสายตาไปที่กระดาน เบื่อที่จะต้องเอามือจับปากกา โอ้วววว แค่นึกภาพก็ร้องยี๋แล้ววว (แต่การเรียนก็เป็นสิ่งที่ดีนะ) 

ก่อนที่จะออกไปลุยป่า ขึ้นเขา ลงห้วย ก็ต้องตรวจเช็ครถกันก่อน เพื่อความลอดภัย

ทุกอย่างเรียนร้อยดี ยกเว้นความพร้อมส่วนตัวค่ะ แต่...ความพยามยาม คือหนทางไปสู่ความสำเร็จ

ทุกอย่างพร้อมก็....ลุยยยยยยย ค่ะ หลังจากนี้คือความโหดตลอดระยะทาง 30 กม.

นี่แค่เริ่มต้น...ถ้าเริ่มต้นดี ทุกอย่างก็จะดีค่ะ

ผ่านไปไม่นาน...เริ่มสัมผัสได้ถึงระยะทางที่เพิ่มระดับความโหด

เรื่อยๆ...ค่ะ

ขับวนไปค่ะ....ดับบ้าง อะไรบ้าง เพราะขับแบบมีครัชไม่เป็น อิอิ

เริ่มเข้า ด่านที่ 2 แล้วววววว

ศรีษะเริ่มสั่นดุ๊กดิ๊กๆไปตามความโหดของทาง

ยาวไปค่ะ ยาวไป....

เริ่มอยากจะร้องเพลงขึ้นมาทันทีเลยยย แงๆ 

อีกไกลแค่ไหนจนกว่าฉันจะไกล้บอกที.....!

ก็ไม่เท่าไหร่นะ.....แค่หยุดบ่อยเท่านั้นเอง

        มาละด่านที 3 ด่านที่น่าจะโหดที่สุด เพราะจะมีทั้งแอ่งน้ำ โขดหิน ความชันระดับสิบและอีกมากมายเลย 

         ผสมรวมกันอยู่ ตู้มมมม ออกมาเป็นโกโก้ครั้นนนนน อิอิ (ไม่ไช่ก็เหมือนไช่ค่ะ) ต้องรอดูสภาพตอนจบค่ะ

 และนี่ก็คือ พี่สต๊าฟ ผู้ที่น่ารักมากก ไม่ดุ ไม่ด่า ไม่ว่า ไม่บ่นเลยสักครั้ง (หรือในใจก็ไม่รู้) ;)

ขับมาได้เกือบๆ 3 ชม ก็ออกมาสู่เส้นทางปกติ ซึ่งมีความสวยอยู่

ไปดูวิวกัน Cr.พี่สต๊าฟที่ใจดี

สวยไช่ไหมละ ไม่ผิดหวังจริงๆ

กลับกันดีกว่าาาา เหนื่อยสุดๆไปเลย

อะนี่คือสภาพหลังขับเสร็จแล้วววววว

หลังจากที่ออกไปผจญภัยครบ 3 ชั่วโมงแล้ว มันทำให้ความกลัวเราหายไปเยอะเลย หลายๆคนมักจะพูดกับตัวเองเสมอว่า รอ รอ รอ ไม่กล้า ไม่เอา ไม่พร้อม แต่....การที่คุณตัดสินใจก้าวออกมา มันทำให้คุณได้อะไรอีกมากมายเลยนะ......อานุภาพของคำว่า "ไม่" มันโหดร้ายมากนะ มันทำให้ทุกๆอย่างดูเป็นอุปสรรคไปหมด แต่เชื่อเราเถอะ ความรู้สึกและความสนุกในการทำสิ่งๆหนึ่ง มันจะอยู่กับเราแค่ช่วงอายุหนึ่งเท่านั้น และมันจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต

ขอขอบคุณ : The touch Chiangmai, สถานที่ที่เราไปขับ พี่ๆสต๊าฟ และความสวยงามตลอดทาง

ข้อมูลแพคเกจจาก The touch Chiangmai 

See you soon 

Bkfern 

Bkcrazytravell

อาสาขอยกมือ....ขึ้นดอยส่งมอบความสุข ณ "แม่ฮองใหม่" อำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่

สวัสดีเพื่อนๆชาว Bkcrazytravel บันทึกนี้กับการใช้ชีวิตที่แสนวิเศษ....! 

ก่อนอื่นเลย...ต้องบอกก่อนว่าการเดินทางครั้งนี้ของเราไม่เหมือนกับครั้งที่ผ่านๆมา
เพราะการเดินทางครั้งนี้จะบันทึกอารมณ์และความรู้สึก
ระหว่างการเดินทางของเราที่เกิดขึ้นระหว่างการใช้ชีวิตโดยผ่านภาพถ่ายและตัวอักษร....!

เมื่อพูดถึงคำว่า "ดอย" หลายคนไม่กล้าที่ก้าวออกมา อาจเป็นเพราะกลัวความลำบาก สถานที่ที่เราไม่คุ้นเคยหรือแม้กระทั่งกลัวการเปลี่ยนแปลงของชีวิต

วันนี้เราเลยอยากจะบอกพวกคุณว่าไม่ต้องกลัวว่าจะโดดเดี่ยว ไม่ต้องกลัวว่าจะลำบากและไม่ต้องกลัวว่าชีวิตคุณจะเปลี่ยนไป ดังนั้นจงกล้าที่จะออกไปเผชิญโลกภายนอกด้วยความสุขและความสนุก แล้วชีวิตของคุณจะไม่อยากอยู่กับที่อีกเลย....

การเดินทาง
- จากกรุงเทพสามารถนั่งรถทัวร์หรือเครื่องบินก็ได้ (ควรจะถึงเชียงใหม่ล่วงหน้า 1 วัน)
- จากตัวเชียงใหม่ > สองแถวแดง > รถตู้ รอบ : 05:00 น. ที่ประตูหายยา และจะไปถึงอมก๋อย 8:00 น.
- จากตัวอำเภออมก๋อยขึ้นไปยังหมู๋บ้านโดยรถชาวบ้านที่ครูต้อมเตรียมไว้ให้

จุดเริ่มต้น (ตลาดอมก๋อย)

เช้าวันที่ 21 ตุลาคม 2559 

ก้าวแรก ณ อำเภออมก๋อย จังหวัดเชียงใหม่ 

13:30 น. โดยประมาณเมื่อคนพร้อม รถพร้อม ครูต้อมเลยให้ขึ้นหมู่บ้านก่อนเวลาที่นัดไว้ เพราะกลัวว่าระหว่างทางจะเจอฝน เมื่อพร้อมแล้วจะรออะไร GO GO GO GO.......
เริ่มออกเดินทางจากตัวอำเภออมก๋อยโดยรถพ่อหลวง(ผู้ใหญ่บ้าน)บ้านห้วยบง

 
  1 ชั่วโมงผ่านไป.....ร่างกายยังอยู่ในระดับปกติ ถึงแม้จะมีลื่น มีไหลบ้าง ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องปกติของเส้นทางนี้ หมู่บ้านที่เราจะขึ้นไปตั้งอยู่ไกลจากตัวอำเภออมก๋อยประมาณ 78 กม. เราใช้เวลาเดินทางกันทั้งหมด 5-6 ชั่วโมงโดยประมาณ เนื่องจากถนนจะเริ่มไต่ระดับความยากขึ้นไปเรื่อยๆ

ความลำบากในการขึ้นไปยังหมู่บ้านไม่ไช่ปัญหาเลย เพราะความสวยงามระหว่างทางมันทำให้เราลืมความระบม ความเจ็บตูดไปได้เยอะเลย

2 ชม ผ่านไป.....ไวเหมือนโกหก!! 

พ่อหลวงจอดเพื่อให้พวกเราพักตูด พักความระบมไว้สักครู่....ตัดภาพไปที่ความอึน!!!! โดยสองข้างทางที่เราผ่านกันมาเต็มไปด้วย "ความธรรมดา" ชีวิตที่เรียบง่าย บ้านเรือนของชาวบ้านสร้างขึ้นแบบง่ายๆ บรรยากาศเงียบๆ ไม่มีเซเว่น ไม่มีห้างสรรพสินค้าอะไร มีแต่.....ต้นไม้ ภูเขา และทะเลหมอกขนาบข้างของถนน

ขับไปขับมา......นั่งไปนั่งมา 

 อ้าว...เห้ย! ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่หว่าาาาา.....ก่อนที่จะไป เราได้ดูการเดินทางขึ้นไปยังหมู่บ้านใน youtube ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอกับตัวเอง นับได้ว่าเป็นประสบการณ์ที่ไม่มีใครจะเจอได้ง่ายๆ เราใช้เวลาอยู่จุดๆนี้เกือบๆ 1 ชม

ปะ ปะ ไป กันต่อดีกว่าาา เดี๋ยวจะมืดซะก่อน....!

ตะวันเริ่มลับขอบฟ้าาาาาาา.....

ขับไปค่ะ...ขับวนไป ใกล้จะถึงแล้ววววว

          ความชันของภูเขาเริ่มลดระดับลง นั่นเป็นสัญญาณที่จะบอกเราว่าใกล้จะถึงหมู่บ้านแล้ว
19:30 น. ตัดภาพไปที่หมู่บ้าน (ถึงแล้ววว) อาบน้ำ นอน 


เช้าวันที่ 22 ตุลาคม 2559 

พระเจ้าาา คนที่นี่ตื่นเร็วไป ไก่ก็ขันเร็วไป ขณะนี้เป็นเวลา 04:00 น. เรียกสั้นๆว่า ตีสี่!!!!!!

เราได้นอนบ้านจางเปา ครอบครัวนี้มีทั้งหมด 4 คน มีพ่อ แม่ ลูกชายคนโต(อภิชาติ)อายุน่าจะราวๆ 9 ปี เพราะเรียนอยู่ ป.3  ลูกสาวคนเล็ก(แพรวา) น่าจะอายุ 5-6 ปี แต่สิ่งที่พีคที่สุดคือ ตีสี่แพรวาตืื่นมาล้างจาน จุดไฟ หุงเข้า ซึ่งต่างจากเด็กทั่วไปในเมืองกรุง!!

บรรยากาศยามเช้าของหมู่บ้านแม่ฮองใหม่ เดิมชื่อหมู่บ้านแม่ฮองกลาง แต่เนื่องจากเกิดไฟไหม้ที่หมู่บ้านเมื่อปี 2558 จึงทำให้ต้องย้ายหมู่บ้านลงมานิดนึงและกลายเป็นหมู่บ้านแม่ฮองใหม่ในปัจจุบัน

6:00 น. บ้านจางเปาที่เราพักอยู่ > บรรยากาศเรียบง่ายปรากฏขึ้นต่อหน้าเราทันทีที่ก้าวลงมาจากบ้าน จมูกได้รับรู้ถึงกลิ่นดินกลิ่นหญ้า หูได้ยินเสียงนกร้องขานทักทายกัน ตามองเห็นวิถีชีวิตของชาวบ้านที่ง่ายๆ สบายๆ ไม่ต้องโอ้อวดอะไรกับใคร เพราะทุกคนมีคุณค่าทางชีวิตที่เท่ากัน นั้นก็คือ ความสุข

วันนี้เราจะต้องไปทำกิจกรรมร่วมกับพี่คนอื่นและเด็กๆที่โรงเรียนซึ่งอยู่ไกลจากหมู่บ้านพอสมควร

อาหารเช้ามาแล้วววววว ก่อนไปโรงเรียน

เด็กชายศรัญ

เป็นรูปที่มีทุกบ้าน เป็นพ่อที่อยู่ดูแลลูกๆทุกคน ไม่ว่าจะไกลแค่ไหน  

อภิชาติ : ไปโรงเรียนกันไหมครับครู

เดินไปค่ะ เดินแล้ว เดินอีก เดินไปเรื่อยๆค่ะ

แวะถ่ายรูปกันหน่อย 

เดินมาสักพักใหญ่ๆ พักบ้าง ถ่ายรูปบ้าง ถึงแล้ววววว......หมู่บ้านที่ถูกไฟไหม้ แต่โรงเรียนไม่โดนไฟไหม้

   พอ 8:00 น. เด็กๆก็เคารพธงชาติตามปกติและครูต้อมกับครูยีโจก็ให้แบ่งกิจกรรมกันทำ ซึ่งเราได้ทำกิจกรรมกับเด็กๆ ป. 1-2 เด็กๆน่ารักมากๆ ไม่ดื้อ ไม่ซน เรียนรู้เร็วและยิ้มเก่งมากกก
กิจกรรมเด็กๆโดยคุณครูนกกี้ ครูแพร ครูฝ้าย ครูหญิง ครูนิออน ครูแนน ครูเฟิร์น ครูลิขิต ครูน๊อต ครูโอ และครูทอม 

                                                               กิจกรรมแรกคือวาดรูป

 และพรีเซ้นท์ผลงานของตัวเอง

 รับรางวัลไปตามระเบียบ

คุณครูฝ้ายผู้ที่ถึกที่สุด

 

คุณครูแนนรักเด็กค่ะ

กิจกรรมที่ 2 : เล่นเกมเพื่อพัฒนาศักยภาพของเด็กๆ

 คุณครูนิออนคนสวย

 

 กิจกรรมภาคบ่าย : เล่านิทาน ระบายสี

เด็กหญิงปานวาด

 เตรียมตัวกลับบ้านแล้ว

อุปกรณ์เครื่องเขียน สมุด ส่งถึงมือเด็กๆเรียบร้อยค่ะ

อาหารเย็นแสนอร่อย

วันที่ 23 ตุลาคม 2559 

ออกเดินทางไปไร่ข้าว ไปน้ำตก 

แม่ห่อข้าวไปให้กินที่น้ำตก

สถานที่ตั้งของไร่ข้าวนอกจากถนนหนึ่งเลนที่ใช้สัญจรเข้าออกระหว่างหมู่บ้านกับไร่ข้าวแล้ว รอบด้านก็ถูกโอบล้อมด้วยภูเขาใหญ่ ด้านหลังเป็นแนวภูเขายาวกั้นระหว่างพื้นน้ำข้างล่างและผืนฟ้าข้างบน

ทางชันยิ่งกว่าถนนอีก

คุณครูที่แสนดีของเด็กๆ 

เดินต่อไม่ไหวจริงๆ เหนื่อยมาก!!! แต่การที่เราหยุดพัก มองไปรอบๆตัว ไม่ไช่การที่เราจะเสียเวลา แต่กลับเป็นการเพิ่มกำลังใจ หนทางข้างหน้ายังอีกไกล การที่เราจะมุ่งไปที่จุดหมายปลายทางอย่างเดียวโดยไม่สนใจสิ่งเล็กๆระหว่างทาง เราอาจจะพลาดสิ่งดีๆไปก็ได้

^

คุณครูลิขิต

 รองเท้าซึ่งใช้ไม่ได้กับหมู่บ้านนี้ (มีหวังตกเขาแน่ๆ)

GO GO GO GO น้ำตกแม่ฮอง

ทางโหดเกินไปจริงๆ

เด็กๆที่นี่แข็งแรงมากจริงๆ

อภิชาติลูกหาบส่วนตัว

งานนี้โจเปาน่าจะหอบสุด วิ่งแล้ว วิ่งอีก 

ขาไปว่ายากแล้ว แต่ขากลับยากกว่าหลายเท่า แต่ในความเหนื่อย กลับมีความภูมิใจ ในความอ่อนล้า กลับมีกำลังใจ อุปสรรคทั้งหลายที่เข้ามามักมีสิ่งดีๆมอบให้ตัวเราเสมอ แม้ว่าการเท้าเปล่าจะกลับมาพร้อมบาดแผล แต่เบื้องหลังความเจ็บคือจิตใจที่ใสสะอาดขึ้นกว่าเดิม........

24 ตุลาคม 2559 
ถึงเวลาโบกมือบ๊าย...บาย เด็กๆ ชาวบ้านที่น่ารัก และกล่าวขอบคุณหิน ดิน ทราย บ้านที่ให้เรานอน ห้องน้ำที่ให้เราอาบน้ำ ตลอด 4 วันที่อยู่ในหมู่บ้าน 

เราอธิบายไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกดีแค่ไหนที่ได้มาอยู่บนยอดเขาสูง 

ได้นอนมองดูก้อนเมฆ มองดาวและมองดูหมอกที่วิ่งผ่านไปผ่านมา

หากชีวิตของเราคือการเดินทางที่แสนไกล จะมีใครคนไหนที่สามารถเดินทางไปถึงจุดหมายปลายทางโดยไม่มีเพื่อนร่วมทางคนอื่นๆคอยสนับสนุนและให้กำลังใจระหว่างทาง เป้าหมายคงจะไม่มีความหมายอะไรเลย ถ้าเราต้องไปยืนอยู่ที่แห่งนั้นเพียงคนเดียว ระยะทางที่ยาวไกล มันจะไม่ไกล ถ้าเรามีเพื่อนร่วมทางที่ดี.....!

ขอขอบคุณรูปบางส่วนจากครูฝ้าย ครูนิออน และโจเปา 

ขอขอบคุณมิตรภาพดีๆจากพี่ๆทุกคน

ขอขอบคุณครูต้อม เด็กๆ ชาวบ้านแม่ฮองใหม่ทุกคน 

สัญญาว่าจะมีครั้งต่อไปแน่นอน.............แล้วเจอกันใหม่ค่ะ

Bkfern 

Bkcrazytravell