ตลอดระยะเวลา
5 เดือน 100 วัน 800 ชม 48,000 นาที 2,880,000 วินาที
ที่นี่ให้อะไรมากมาย ให้ความรัก ความห่วงใย ให้เพื่อนร่วมงานที่ดีที่สุด ให้อนาคต
จริงๆ
การทำงานก็เหมือนกับการเดินทาง ทุกคนก็เหมือนนักเดินทางที่ต่างคนต่างที่มา
แล้วเราก็มีรถบัสคันใหญ่ บางทีก็เป็นคันเล็ก บางทีก็เป็นรถไฟ หรือเป็นเครื่องบิน
ที่เราขอโดยสารไปด้วย
ในรถคันนั้นมีก็คนมากมายที่ร่วมเดินทางไปกับเราโดยรถนั้นก็พาเราไปตามถนนหรือเส้นทางที่รถคันนั้นตั้งไว้
แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราทุกคนจะต้องเดินทางไปจนถึงปลายทางพร้อมกันทุกคน
จริงๆแล้วชีวิตของเราทุกคนก็ต่างมีเส้นทางของตัวเอง
เราเริ่มจากจุดหนึ่งและมุ่งไปตามทางเรื่อยๆ โดยรถที่เราขอโดยสารมาด้วยนั้น
เป็นพาหนะชั่วคราวเพราะเราเห็นว่ารถคันนี้มุ่งไปในทางที่เรากำลังไปอยู่นั่นเอง
แต่ถ้าวันไหนที่เราพบทางแยกที่เราอยากไปอีกทางแล้ว
เราก็จำเป็นต้องลงจากรถเพื่อเดินไปต่อตามทางของเรา โบกมือลาให้กับคนอื่นๆ
ที่ยังอยู่บนรถ
การลาออกก็เหมือนกัน
ทุกคนไม่มีใครทำงานในบริษัทตลอดไป วันหนึ่งเราก็ต้องจากไปด้วยเหตุผลที่ต่างกัน
อาจจะได้ไปเรียนต่อ ได้งานใหม่ หรือไม่ก็อาจจะเกษียณตัวเอง
แต่วันใดวันหนึ่งเราก็ต้องจากลาเป็นธรรมดา
และการจากลานั้นก็คือการเริ่มต้นอีกครั้งของแต่ละคนที่จะไปบนหาทางเส้นใหม่ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ผูกพันหรือมีความสุขไปกับเพื่อนร่วมทางของเรา
จะว่าไปแล้ว ความสุขอย่างหนึ่งของการทำงาน ไม่ใช่การได้เงินเดือนเยอะๆ หรือได้รางวัลอะไร
แต่คือการที่เราหันไปมองคนรอบข้างเราในที่ทำงาน
(ซึ่งเราใช้เวลากว่าครึ่งชีวิตอยู่กับมัน) แล้วเรารู้สึกมีความสุข
รู้สึกผูกพันกับผู้คนเหล่านั้น และคนเหล่านั้นทำให้ทุกๆ วันของเราที่ต้องทำงาน ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา
การเจอเพื่อนร่วมงานที่ดีจึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างโชคดีอยู่ไม่น้อย
เพราะทุกครั้งที่เรารู้สึกท้อ เหนื่อย หมดกำลังใจ เราก็พอจะนึกถึงอะไรดีๆ
ให้เรากลับมาชุ่มชื่นได้บ้าง
รู้สึกใจหายที่จะต้องโบกมือลาใครสักคนที่ขอลงจากรถเพื่อไปตามทางของเขา
เพราะมันก็เหมือนว่าส่วนหนึ่งของความสุขที่เราเคยมีนั้นหายไป แต่ไม่เป็นไร
ความสุขเหล่านั้นไม่ได้หายไป มันยังอยู่ในใจของเราเสมอ
อยู่ในทุกขณะที่เราหลับตาแล้วนึกถึงอดีตที่เราจดจำ
การลาจาก
ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของทุกๆ อย่าง
การขอลงเดินไปในทางของตัวเองเป็นแค่การจากกันชั่วคราว
เพราะเมื่อเราได้รู้จักกันแล้ว การเดินทางของพวกเราก็อาจจะได้พบกันอีกในภายภาคหน้าได้เสมอ
สิ่งที่เราควรทำจึงไม่ใช่โศกเศร้า
แต่คือการยินดีให้กับทุกคนที่เข้ามาและต้องร่ำลาจากไป
เพราะทั้งเราและเขาก็ต้องก้าวกันต่อไป
จนกว่าจะพบกันใหม่…อีกครั้ง
BKFERN 27.08.18CR.NUTTAPUTCH