ออกแล้ว....แต่ไม่ได้ออกเลยนะ!

  ตลอดระยะเวลา 5 เดือน 100 วัน 800 ชม 48,000 นาที 2,880,000 วินาที ที่นี่ให้อะไรมากมาย ให้ความรัก ความห่วงใย ให้เพื่อนร่วมงานที่ดีที่สุด ให้อนาคต 

      จริงๆ การทำงานก็เหมือนกับการเดินทาง ทุกคนก็เหมือนนักเดินทางที่ต่างคนต่างที่มา แล้วเราก็มีรถบัสคันใหญ่ บางทีก็เป็นคันเล็ก บางทีก็เป็นรถไฟ หรือเป็นเครื่องบิน ที่เราขอโดยสารไปด้วย ในรถคันนั้นมีก็คนมากมายที่ร่วมเดินทางไปกับเราโดยรถนั้นก็พาเราไปตามถนนหรือเส้นทางที่รถคันนั้นตั้งไว้

      แต่มันไม่ได้หมายความว่าเราทุกคนจะต้องเดินทางไปจนถึงปลายทางพร้อมกันทุกคน จริงๆแล้วชีวิตของเราทุกคนก็ต่างมีเส้นทางของตัวเอง เราเริ่มจากจุดหนึ่งและมุ่งไปตามทางเรื่อยๆ โดยรถที่เราขอโดยสารมาด้วยนั้น เป็นพาหนะชั่วคราวเพราะเราเห็นว่ารถคันนี้มุ่งไปในทางที่เรากำลังไปอยู่นั่นเอง แต่ถ้าวันไหนที่เราพบทางแยกที่เราอยากไปอีกทางแล้ว เราก็จำเป็นต้องลงจากรถเพื่อเดินไปต่อตามทางของเรา โบกมือลาให้กับคนอื่นๆ ที่ยังอยู่บนรถ

         การลาออกก็เหมือนกัน ทุกคนไม่มีใครทำงานในบริษัทตลอดไป วันหนึ่งเราก็ต้องจากไปด้วยเหตุผลที่ต่างกัน อาจจะได้ไปเรียนต่อ ได้งานใหม่ หรือไม่ก็อาจจะเกษียณตัวเอง แต่วันใดวันหนึ่งเราก็ต้องจากลาเป็นธรรมดา และการจากลานั้นก็คือการเริ่มต้นอีกครั้งของแต่ละคนที่จะไปบนหาทางเส้นใหม่ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่ผูกพันหรือมีความสุขไปกับเพื่อนร่วมทางของเรา จะว่าไปแล้ว ความสุขอย่างหนึ่งของการทำงาน ไม่ใช่การได้เงินเดือนเยอะๆ หรือได้รางวัลอะไร แต่คือการที่เราหันไปมองคนรอบข้างเราในที่ทำงาน (ซึ่งเราใช้เวลากว่าครึ่งชีวิตอยู่กับมัน) แล้วเรารู้สึกมีความสุข รู้สึกผูกพันกับผู้คนเหล่านั้น และคนเหล่านั้นทำให้ทุกๆ วันของเราที่ต้องทำงาน ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา การเจอเพื่อนร่วมงานที่ดีจึงเป็นอะไรที่ค่อนข้างโชคดีอยู่ไม่น้อย เพราะทุกครั้งที่เรารู้สึกท้อ เหนื่อย หมดกำลังใจ เราก็พอจะนึกถึงอะไรดีๆ ให้เรากลับมาชุ่มชื่นได้บ้าง

     รู้สึกใจหายที่จะต้องโบกมือลาใครสักคนที่ขอลงจากรถเพื่อไปตามทางของเขา เพราะมันก็เหมือนว่าส่วนหนึ่งของความสุขที่เราเคยมีนั้นหายไป แต่ไม่เป็นไร ความสุขเหล่านั้นไม่ได้หายไป มันยังอยู่ในใจของเราเสมอ อยู่ในทุกขณะที่เราหลับตาแล้วนึกถึงอดีตที่เราจดจำ

     การลาจาก ไม่ใช่จุดสิ้นสุดของทุกๆ อย่าง การขอลงเดินไปในทางของตัวเองเป็นแค่การจากกันชั่วคราว เพราะเมื่อเราได้รู้จักกันแล้ว การเดินทางของพวกเราก็อาจจะได้พบกันอีกในภายภาคหน้าได้เสมอ สิ่งที่เราควรทำจึงไม่ใช่โศกเศร้า แต่คือการยินดีให้กับทุกคนที่เข้ามาและต้องร่ำลาจากไป เพราะทั้งเราและเขาก็ต้องก้าวกันต่อไป

จนกว่าจะพบกันใหม่…อีกครั้ง

BKFERN 27.08.18






CR.NUTTAPUTCH